The Flow (US) - "The Flow's Greatest Hist" 1972 (1972 / 2007, Heavy Psych Rock)

The Flow (US) - The Flow's Greatest Hist 1972  (1972 / 2007, Heavy Psych Rock)

"Muzyka jest duszą mojego życia" - tak kiedyś powiedział o swojej twórczości Pete Fine.
Jakże trafne, a przede wszystkim prawdziwe określenie tego co zaczął tworzyć od końca lat
60-tych.
Muzyczna fascynacja, połączona z młodzieńczą werwą i ekspresją - usytuowana w czasach
protestów antywojennych (Wietnam), postrzegania otaczającej rzeczywistości przez pryzmat
LSD, narodzin progressive rock.
W takim okresie czasu, Pete Fine (Les Fine, gitarzysta, kompozytor, ur. w 1950 roku  w Nowym Jorku, dorastał na Brooklynie, "z gitarą" od 13 roku życia) wraz ze szkolnym kolega (z Brooklyn
Technical High School, absolwenci rocznika 1968) i przyjacielem - Monte Farber (ur. w 1950r. w
Nowym Jorku) pod koniec lat 60-tych rozpoczęli wspólne muzykowanie.
Wkrótce dołączyli do nich : Steve Starer i Bruce Sirota - "obarczony obowiązkiem" basisty w
nowo utworzonym zespole o nazwie Drunken Dog.
Podczas protestu studentów wystąpili w auli Baruch College. W wynajętym mieszkaniu (poddasze)
w dzielnicy Little Italy na dolnym Manhattanie mogli realizować, m.in. swoje muzyczne fascynacje.
Było ciężko, żyli bardzo skromnie, a środków na utrzymanie wciąż brakowało.
W tym czasie odszedł z zespołu Bruce Sirota. Pozostała trójka z nową nazwą - The Flow (Monte
przejął funkcję basisty) "zakotwiczyła" na 10 East 23rd Street (w pomieszczeniach tego budynku
mieściło się na wpół profesjonalne studio nagrań) - właścicielem tej nieruchomości był Michael
Chassid.
Grupa miała w końcu miejsce gdzie mogły się odbywać próby. Kilka osób wydatnie pomogło
w dalszej egzystencji zespołu. Jedną z nich był Paul Avakian, który pomagał i wspierał ich w dalszej
części kariery. W 1972 roku grupa zarejestrowała dość obszerny materiał z myślą wydania płyty.
Od strony technicznej dużej pomocy udzielił im - Frank Kulaga (kompozytor, aranżer, inżynier
dźwięku), który w National Recording Studios dopracował nagrany materiał.
Niestety, zbyt skromny zasób środków finansowych nie pozwolił grupie na wydanie "pełnego"
albumu. Płyta - "Flow" ukazała się w 1972 roku w mikroskopijnym nakładzie (podobno istnieje
kilka egzemplarzy tego ultra rzadkiego wydawnictwa) jako private press - na etykiecie Flow Records.
Wydawnictwo to zawierało tylko jedna nagraną stronę (druga była pusta).
Chyba największe audytorium (kilka tysięcy) towarzyszyło grupie podczas koncertu w Central Park.
Niestety, drogi muzyków zaczęły się rozchodzić. Pete Fine postanowił przeprowadzić się do
Tucson - co nastąpiło w pierwszej dekadzie lat 70-tych . Grupa przestała istnieć. Pete na przestrzeni
kilku kolejnych lat wydał dwa solowe albumy (o czym niebawem na blogu). Steve Starer  (ur. na
Brooklynie w Nowym Jorku) po studiach na Columbia University w latach 1981-1984 stał się
ekspertem w zakresie informatyki komputerowej.
Dopiero w XXI wieku (jak to brzmi)  dzięki niemieckiej wytwórni Shadoks Music doczekaliśmy
się zbioru nagrań grupy The Flow.
Album o nazwie - "The Flow's Greatest Hits" ukazał się w 2007 roku w limitowanej edycji 450
egzemplarzy.

The Flow (US) - "The Flow's Greatest Hits" 1972  (1972 / 2007, Shadoks, SHADOKS 050,
Germany)


1A   It Swallowed The Sun
2A   Searchin'
3A   Funny Funkin Woman
4A   Mediations
5A   Toccata In The Minor
6A   Bijinkes
1B   Mousely
2B   Troubadour Between Sets
3B   Third Movement
4B   Get Up  & Smile
5B   Sunday Night Randoms
6B   I Saw A Dog
7B   Insanity Creeping
C    Things We Said Today
D    Baghdad Express


Pete Fine   -   guitar, vocals, synthesizer
Monte Farber   -   bass, vocals
Steve Starer   -   drums

Produced   -   Paul Avakian i The Flow
Utw. 1A do 6A   -  z oryginalnego wydawnictwa : album "Flow" z 1972 roku   


http://www.dailymotion.com/video/x3pjzy0_the-flow-searchin-1972_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3pjzz0_the-flow-funny-funkin-woman-1972_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3pk023_the-flow-bijinkes-1972_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3pk04z_the-flow-get-up-smile-1972_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3pk08n_the-flow-insanity-creeping-1972_music 
 

Dixie Peach (US) - "Dixie Peach" (1975, Southern Blues Rock)

Dixie Peach (US)  -  Dixie Peach  (1975, Southern Blues Rock)

Dixie Peach  -  grupa z Dayton (Ohio, US), powstała w 1972 roku jako spełnienie wizji muzycznej
jej lidera - Ira Stanley (zafascynowany koncertem The Allman Brother Band).
Ira, zaprosił do współpracy kolegów z liceum : Steve Williams i Mike "Roscoe" Rousculp (wł.
James M. Rousculp, grał razem z Ira od 1967 roku, obaj byli członkami lokalnej grupy The
Pictorian Skiffuls, a wcześniej "ogrywał się" w zespole - The Post). Niedługo dołączył do zespołu
Jerry Barnhart  (perkusista z The Pictorian Skiffuls) oraz klawiszowiec ( z czasem także gitarzysta)
Tony Paulus  (który w tym czasie zakończył służbę wojskową).
Demony (stylistyka muzyczna) The Pictorian Skiffuls (ewolucja: od The Beatles, poprzez
The Rolling Stones, aż do Hendrixa i Cream, Led Zeppelin) odeszły w przeszłość. Grupa skierowała się w stronę southern blues rock.

Jej lider - Ira Stanley  (grę na gitarze rozpoczął w wieku 13 lat - po obejrzeniu The Beatles w
"The Ed Sullivan Show", później zafascynowany : Clapton, Hendrix, Bloomfield, BB King, Albert
King, Jeff Beck, a od "magicznego" koncertu The Allman Brother Band w 1971 roku - miał idoli
w osobach : Duane Allman, Dickey Betts, wcześniej członek lokalnych formacji : December's
Children, The Pictorian Skiffuls).

Po okresie kilku miesięcznych, intensywnych (pięć razy w tygodniu)  prób (piwnica w domu Ira
Stanley), od roku 1973 grupa była w rozjazdach. Koncertowała w wielu miejscach na południowym
wschodzie Stanów (od Buffalo, NJ do Tampa, FL), w towarzystwie znanych i uznanych gwiazd
show biznesu, m.in. : Joe Welsh, Roy Buchanan, Canned Heat, Blue Oyster Cult, Ted Nugent, Johnny
Winter, Spirit i inni.
W drugiej dekadzie 1974 roku zespół zawitał do studia (Cyberteknics Creative Sound Studios w
Dayton) gdzie pod okiem Tom Weisser (Thomas P. Weisser, producent, m.in. założyciel wytwórni
Dice Records z/s w Nowym Jorku) zarejestrował materiał  (w większości znany z koncertów)
na pierwszą płytę.
Album - "Dixie Peach"  ukazał się w 1975 roku, na etykiecie Raintree Records (SP - 827, US).

Krótko potem (rok 1975) grupa rozpadła się - zmęczenie "sobą" dało znać o sobie.
Grupa powróciła po ponad 20 latach, w październiku 2002r. wydała swój kolejny album
"Butta", a w 2013 - "Blues With Friends".


Dixie Peach (US) - "Dixie Peach"  (1975, Raintree Records, SP - 827, US)


1A   Going Down
2A   Out Of Money ... Out Of Gas
3A   I'll Be Gone
4A   (So) Take A Look Around
1B   Paint My Mailbox Blue
2B   Skydog
3B   Keep On Waitin'
4B   The Good, The Bad & The Ugly


Ira Stanley   -   lead guitar, vocals
Tony Paulus   -   rhythm guitar, keyboards, vocals
Mike "Roscoe" Rousculp   -   bass, vocals
Steve Williams   -   keyboards
Jerry Barnhart   -   drums


http://www.dailymotion.com/video/x3p64mg_dixie-peach-going-down-1975_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3p653t_dixie-peach-the-good-the-bad-the-ugly-1975_music 
  

15.60.75 (US) - "Jimmy Bell's Still Town" (1976, Psych Jazz / Blues / Rock)

15.60.75  (US)  -  Jimmy Bell's Still Town  (1976, Psych Jazz / Blues / Rock)

15.60.75  (znana także pod nazwą : The Numbers Band lub 15.60.75 Numbers Band) - grupa z Kent
(Ohio, US), założona w 1969 roku przez : Robert Kidney  (gitarzysta i wokalista o  wspaniałym
głosie który wcześniej rozbrzmiewał, m.in. w chórze kościelnym, w pierwszej dekadzie lat 60-tych
zasłuchany w The Beatles i innych zespołach "British Invasion",a także w twórczości Boba Dylana)
oraz Terry Hynde  (saksofonista, brat Chrissie Hynde z grupy Pretenders). W oryginalnym (pierwszym) składzie znaleźli się jeszcze : Hank Smith  (guitar, keyboards), Greg Colbert (bass),
Tim Hudson (drums). Częste zmiany personalne - to coś charakterystycznego dla tego zespołu.
Trzon zespołu (przez cały okres) stanowili jego założyciele, a przewinęło się przez niego wielu
doskonałych muzyków  -  poza już wymienionymi i  muzykami występującymi na pierwszej płycie, m.in. : perkusiści  -  Jay Brown i Frank Cassamento, liczna grupa basistów - Chris Butler, Bart Johnson, Fred Tribuzzo, Steve Calabria, Frank Reynolds, Bill Watson.
Ciężko jest znaleźć jakieś sensowne argumenty usprawiedliwiające to, że grupa o tak wielkim
potencjale i licznych, wspaniałych nagraniach  - tak naprawdę nigdy nie zaistniała na szczytach
muzycznego show biznesu, nawet nie zdobyła szerszej popularności, a jedynie garstka zapaleńców,
w tym niezbyt liczna ale bardzo wierna i oddana grupa fanów  - na szczęście kultywuje ich muzykę.
Faktem jest, że zespół nigdy nie współpracował z wielkimi, renomowanymi wytwórniami fonograficznymi i jak większość zespołów z terenu Ohio nie był rozpoznawalny poza lokalną
społecznością.
 Pierwszy, publiczny występów zespołu miał miejsce  latem 1970 roku w Kove (bar uczelniany w Kent o niezbyt dobrej reputacji).

Lokalne występy w Kent przed coraz większą rzeszą oddanych (wręcz fanatycznych) fanów
ugruntowały pozycje zespołu w regionie Northeast Ohio.
Ich pierwsza płyta została nagrana "na żywo" w 1975 roku podczas występu zespołu w sali
koncertowej - The Agora w Cleveland  (na otwarcie koncertu Boba Marleya).
Debiutancki album - "Jimmy Bell's Still" został wydany przez zespół (private press) na etykiecie
Water Brothers Records (bez numeru) w 1976 roku.

Potem grupa rozszerzała obszar swojej "działalności", koncertując, m.in. w klubach bluesowych
Cleveland, Akron, Youngstown.
Na przestrzeni kolejnych lat grupa wydawała kolejne albumy i jest aktywna muzycznie do
chwili obecnej.


15.60.75  (US) - "Jimmy Bell's Still Town"  (1976, Private Press - Water Bros. Records,
No Number, US)


1A   Animal Speaks
2A   About The Eye Game
3A   Narrow Road
4A   Thief
1B   Jimmy Bell
2B   About Leaving Day


Robert Kidney   -   guitar, vocals
Terry Hynde   -   saxophone alto and baritone, maracas
Drake Gleason   -   bass
David Robinson   -   drums
Michael Stacey   -   guitar
Jack Kidney   -   harmonica, saxophone tenor, organ, congas
Timothy Maglione   -   saxophone tenor and baritone



 
http://www.dailymotion.com/video/x3oxi6d_15-60-75-narrow-road-1976_music 



http://www.dailymotion.com/video/x3oyiqx_15-60-75-about-the-eye-game-1976_music 
  

JW Farquhar (US) - "The Formal Female" (1973, Psych Folk / Rock)

JW Farquhar (US) - The Formal Female  (1973,  Psych Folk / Rock)

JW Farquhar  -  amerykański multiinstrumentalista, kompozytor, producent, a przede wszystkim
pisarz - urodził się w Camden (New Jersey, US), wczesną młodość spędził w Westmont, NJ.
Muzyka towarzyszyła mu "od zawsze" (jego ojciec grał na gitarze i śpiewał w lokalnym big band).
Słuchał popularnych w tych czasach (lata 60-te) nagrań ale szczególnie był zafascynowany jazzem
w wykonaniu Oscar Peterson czy Earl Garner. Nigdy nie był związany z żadnym zespołem.
Przez 10 lat był w nieudanym związku małżeńskim ( "ta druga połowa" była później dla niego
inspiracją do skomponowanych utworów i nagraniu albumu) mieszkając w tym czasie w Berlin, NJ.
Po przeprowadzce do Filadelfii, zamieszkał przy Broad Street (w budynku na 3 piętrze). Było to
dość hałaśliwe miejsce, do tego stopnia, że musiał uszczelnić okna. Tam też powstało jego muzyczne arcydzieło.

Był jego autorem i jedynym twórcą. W trakcie rejestracji nagrań używał profesjonalnego,
czterośladowego magnetofonu i rejestratora. Grał na wszystkich instrumentach, a niektóre z nich
nazwał po swojemu : bass fender - "Riffery Lowknut", percussion - "Slash Mullethead", lead guitar -
"Callust Likfinker".
Nagrań dokonał pod koniec 1972 roku. Stworzył album koncepcyjny - rock opera, którego mottem
była materialistyczna natura kobiety (inspiracja z nieudanego związku).
Płyta o nazwie - "The Formal Female" ukazała się w 1973 roku wydana przez niego na etykiecie
jego "wytwórni" o nazwie Brainblobru Records (mieszcząca się w jego mieszkaniu, jedyne nagranie
jakie ukazało się na tej etykiecie). Oryginalne wydawnictwo (okładka czarno-biała) jest sporym
rarytasem dla kolekcjonerów -  praktycznie nie do zdobycia.

W latach późniejszych, następowały wznowienia tego albumu, m.in. w kwietniu 2008 roku firma
Shadoks Records wypuściła (limitowana edycja) na rynek ten album w kolorowej okładce.
Farquhar, jeszcze raz dał znać o sobie albumem - "AgentX" z 1997 roku - koncepcyjna płyta
opowiadająca o życiu Jezusa Chrystusa (występującego w postaci AgentaX) na obcej planecie.
Te dwie pozycje to cały dorobek muzyczny tego artysty, który jednak bardziej znany jest jako
pisarz - autor wielu książek.


JW Farquhar (US) - "The Formal Female"  (1973, Private Press - Brainblobru Records,
FAR-100, US)


1A   The Formal Female :
        a/ part 1
        b/ part 2
        c/ part 3
2A   The Want Machine :
        a/ part 1
        b/ part 2
1B   My Bundle Of Joy
2B   Where Have You Been
3B   Mansions


JW Farquhar   -   vocals, harmonica, rythm guitar, pedal bass, "Riffery Lowknut" - fender
                               bass, "Slash Mullethead" - percussion, "Callust Likfinker" - lead guitar

Producer   -   JW Farquhar


http://www.dailymotion.com/video/x3opv94_jw-farquhar-my-bundle-of-joy-1973_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3opeoh_jw-farquhar-the-want-machine-part-1-part-2-1973_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3oovtu_jw-farquhar-the-formal-female-part-1-part-2-part-3-1973_music 



  

The Feminine Complex (US) - "Livin' Love" (1969, Psych Pop / Rock)

The Feminine Complex (US) - Livin' Love  (1969, Psych Pop / Rock)

Żeński kwintet z Nashville (Tennessee, US), założony jesienią 1966 roku przez licealistki - Maplewood High School - Lana Napier (Lana Pauly)  i Jean Williams, które zaprosiły do zespołu koleżanki - Mindy Dalton (Mindy Dotson), Judi Griffith .
Grupa przyjęła nazwę - The Pivots. Latem 1967 roku do zespołu dołączyła - Pame Stephens.
Zespół odbywał próby w domu Jean (pomieszczenia na poziomie piwnicy) i w trakcie jednej z nich
zapadła decyzja o zmianie nazwy na The Feminine Complex (wymyślona przez jedną z dziewcząt).

Występy na potańcówkach w Skateland i innych zakątkach Nashville, m.in. : The Ryman Auditorium, Grand Ole Opry, a także okolic (Shelbyville, Dickson, Tullahoma, wrzesień 1967 - na
Sewart Air Force Base w Smyrna), przyniosły grupie popularność i zainteresowanie ze strony
ikony przemysłu muzycznego country - Dee Kilpatrick, który w tym czasie razem z Rick Powell
(doświadczony producent i aranżer) założył wytwórnię - Athena Records, która z założenia miała
promować (pomagać) nowych, zdolnych wykonawców.
Kilpatrick zaopiekował się zespołem. Kariera nabrała szybszego tempa. Występy w popularnych
programach ("The Ralph Emery Show" i "The Noon Show") lokalnej telewizji, wyjazd do Nowego
Jorku (występ na otwarcie koncertu grupy 1910 Fruitgum Company, a także w popularnym programie sieci NBC - "Showcase"), sesja nagraniowa albumu (w której podobno uczestniczyła
także grupa muzyków sesyjnych) - to wszystko wydawało się być pierwszym krokiem do sławy.
Jednak to wszystko dość szybko się skończyło. W roku 1969 jako pierwsza odchodzi z zespołu
Pame Stephens (nieporozumienia z dyrekcją szkoły - wybrała naukę), w dalszej kolejności
Lana Napier i Jean Willimas. Pozostałe - Judi Griffith i Mindy Dalton próbowały kontynuować
działalność, jednak po krótkim czasie dały za wygraną - zespół definitywnie przestał istnieć.
Pozostały nagrania, które ukazały się gdy formalnie (jako kwintet) grupa już nie istniała.
Na przełomie 1968 i 1969 roku wytwórnia Athena Records wydała trzy single zespołu :
- "I've Been Workin' On You"  /  "Six O'clock In The Morning"  (Athena Records, 5003, US)

- "Forgetting"  /  "I Won't Run"  (Athena Records, 5006, US)

- "Run That Thru Your Mind"  /  "Are You Lonesome Like Me"  (Athena Records, 5008, US)

oraz album - płyta "Livin' Love"  (1969, Athena Records, 6001, US)

W latach późniejszych ukazywały się  reedycje tego albumu, a także kompilacje (niektóre dość
dziwne i "tajemnicze") nagrań zespołu (materiał niepublikowany - premierowy lub wersje demo
nagrań wcześniej opublikowanych.


The Feminine Complex(US) - "Livin' Love"  (1969, Athena Records, 6001, US)


1A   Hide And Seek
2A   Now I Need You
3A   Are You Lonesome Like Me
4A   I Won't Run
5A   Six O' Clock In The Mourning  (You're Gone)
1B   Run That Thru Your Mind
2B   It's Magic
3B   I Don't Want Another Man
4B   Forgetting
5B   I've Been Workin' On You
6B   Time Slips By  (When You Are On My Mind)


Mindy Dalton   -   vocals, guitar
Judi Griffith   -   vocals, tambourine
Pame Stephens   -   organ, vocals
Lana Napier   -   drums, vocals
Jean Williams   -   bass, vocals

Producer   -   Rick Powell


http://www.dailymotion.com/video/x3ohug6_the-feminine-complex-hide-and-seek-1969_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3oj3w9_the-feminine-complex-run-that-thru-your-mind-1969_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3ohv9j_the-feminine-complex-it-s-magic-1969_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3oj44j_the-feminine-complex-i-don-t-want-another-man-1969_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3oj3sk_the-feminine-complex-i-ve-been-workin-on-you-1969_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3ohuk4_the-feminine-complex-now-i-need-you-1969_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3ohuwy_the-feminine-complex-six-o-clock-in-the-morning-you-re-gone-1969_music 
  

Faun (US) - "Faun" (1968, Psych Rock)

Faun (US) - Faun  (1968, Psych Rock)

Grupa z Mill Valley (ok. 20 km od San Francisco, California, US), działająca przez krótki czas (lata
1968 - 1969) w składzie : James Trumbo - vocals, keyboards (kilka lat później, wystąpił na płycie
Van Morrisona - "Veedon Fleece" z 1974 roku), George Tickner - guitar  (ur. 8 września 1946r.
w Syracuse, były członek, m.in. - Frumious Bandersnatch z San Francisco, później - m.in. w grupie
Journey), Royal Martin - guitar  (chyba najbardziej tajemnicza postać w zespole), Lynn Chatwin - vocals, Ross Valdry - bass (ur. 2 lutego 1949r. w San Francisco, w bogatej karierze muzycznej
był członkiem grup, m.in. : Frumious Bandersnatch, Steve Miller Band, Journey, The Storm, The Vu), oraz perkusista Don Banducci  (Donald Banducci, w latach 1965-1966  członek nastoletniej
grupy z Santa Rosa o nazwie - The Pullice, przez krótki okres był także związany z formacją The
Flying Circus z San Andreas, absolwent - rocznika 1967 - Redwood High School w Larkspur, CA)
Zespół, związany z wytwórnią - Gregar Records (znana także jako Gre - Gar Records założona
w 1967 roku przez George Greiff i Sid Garris, wcześniej, przez rok czasu prowadzili wytwórnię
pod nazwą Go Go Records), na przełomie 1968 i 1969 roku nagrał dla niej, dwa single :
- "I Asked My Mother"  /  "Better Dig What You Find"  (grudzień 1969, Gregar, G-7000, US)

- "Son Of A Literate Man"  /  "Yes I'm Really Lonely"  (1969, Gregar, G-7001, US),

oraz jeden album - "Faun"  (1968, Gregar, GG-70000, US).

Producentem wszystkich nagrań (single, LP) był Barry Kane.


Faun (US) - "Faun"  (1968, Gregar, GG-70000, US)


1A   Yes I'm Really Lonely
2A   Son Of A Literate Man
3A   Girl With The Lonely Eyes
4A   Velvet Pillows And Crystal Dreams
5A   Albert Should I Stand Here In The Hallway ?
6A   We Hope You're Feeling Better
1B   Looking For Sunshine
2B   I Asked My Mother
3B   You Better Dig What You Find
4B   Weird Rudy
5B   Follow Me


James Trumbo   -   vocals, keyboards
George Tickner   -   guitar
Royal Martin   -   guitar
Don Banducci   -   drums
Lynn Chatwin   -   vocals
Ross Valdry   -   bass


http://www.dailymotion.com/video/x3od2vh_faun-velvet-pillows-and-crystal-dreams-1968_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3oam18_faun-yes-i-m-really-lonely-1968_music 
  

Emerald City (Canada) - "Waiting For The Dawn" (1975, Heavy Psych Rock)

Emerald City (Canada) - Waiting For The Dawn (1975, Heavy Psych Rock)

Kanadyjskie trio : nastolatkowie - 18 letni Matthew "Matty" Enright, o rok młodszy Patrick "Pat"
Saraceno i  "weteran" 27 letni George Gardas , posiadający największe doświadczenie w profesjonalnym muzykowaniu  -  powstałe w kwietniu 1973 roku w Montrealu (Quebec, Canada).
Założyciel - Matty Enright,  bardzo utalentowany gitarzysta, wokalista, w latach 60-tych i na
początku lat 70-tych występował w licznych zespołach lokalnych, m.in. : Generations, Wizard, Moon
Quake, Ely Transfer, w późniejszym okresie autor solowych albumów : "Nasty Reputation" z 2003r. i
"12 Steps Of Music" z 2007r.
George Gardas (bass) - wcześniej współpracujący z wieloma świetnymi muzykami, zespołami, m.in.
jako członek  kanadyjskich formacji Bartholomew Plus 3 (później Energy) czy też Charlee.

Po okresie licznych koncertów na terenie prawie całej Kanady (w 9-ciu na 10 prowincji) i Stanów
Zjednoczonych  (obszar Nowego Jorku) i występie w roku 1974 (jako support)  w towarzystwie
John Lee Hooker, grupa Emerald City  w drugiej dekadzie 1975 roku zarejestrowała materiał na
pierwszą płytę w DSP Studios w Montrealu.
Album (którego producentem był Joey Perno i Matty Enright)  -  "Waiting For The Dawn"
został wydany pod koniec 1975 roku przez maleńką, nowo powstałą (w roku 1975) kanadyjską
wytwórnię Hippopotamus Records (nr HLP 97202), która wcześniej wydała także singiel
tego zespołu : "Magic Lady"  /  "Guiding" (nr HLP 87203).

Nakład był bardzo niski, większość egzemplarzy została rozprowadzona wśród publiczności,
podczas koncertów zespołu.
Płyta od strony artystycznej prezentuje się nad wyraz dobrze i  nie jest zarzutem to, że stylistycznie
przypomina (momentami bardzo) "ducha" Hendrixa (i nie tylko)  - ważne jest , że robi to w sposób
bardzo dobry w oparciu o swoje, własne kompozycje.
Formalnie, grupa rozwiązała sie w 1976 roku. Cała trójka wystąpiła wspólnie dwa lata później
na płycie  wokalisty i gitarzysty - Billy Workman - LP "Billy Workman" z 1978 roku.
Po wielu latach przerwy, zespół pod  skrótową nazwą - E-City  nagrał kolejne albumy : "Beyond
The Dawn" z 2010r. i "Pure" z 2013r.


Emerald City (Canada) - "Waiting For The Dawn" (1975, Private Press - Hippopotamus
Records, HLP 97202, Canada)


1A   Opening Lines
2A   Rythmn Highway
3A   Hold Of My Soul
4A   Sass
5A   Guiding
1B   Lonely Lady
2B   Walk On
3B   Waiting For The Dawn
4B   Expressions
5B   Little Red


Matty Enright   -   guitar, vocals
George Gardos   -   bass
Pat Saraceno   -   drums

gościnnie :

Lorri Zimerman z gr. Toulouse   -   background vocals
Mary - Lou Gauthier z gr. Toulouse   -   background vocals
Roger Gravel   -   keyboards, synthesizer


http://www.dailymotion.com/video/x3nz0gv_emerald-city-waiting-for-the-dawn-1975_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3nz0k0_emerald-city-expressions-1975_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3nz0mn_emerald-city-little-red-1975_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3nz0cd_emerald-city-lonely-lady-1975_music 



   

The Emmaus Road Band (US) - "This Could Be The Beginning" (1977, Xian Psych / Southern Rock)

The Emmaus Road Band (US) - This Could Be The Beginning  (1977, Xian Psych / Southern Rock)

Kolejny projekt  Pastora Charlie Rizzo, o nazwie - Emmaus Road Band, powstały w połowie dekady
lat 70-tych w Oradell (New Jersey, US) w składzie : Charlie Rizzo - lead guitar, vocals, Mark ("Flip")
Folineo - lead vocals, Jack Piccolo - vocals, Lillian Long Parker - vocals, Mark McNutt - rhythm guitar, Scot McCracken  -  drums, Barton Knight  -  bass. Materiał utrwalony na ich pierwszej
płycie - "This Could Be The Beginning" - stylistycznie różni się od tego jaki został zaprezentowany
przez pierwszą formację  Charlie  Rizzo -  o nazwie Maranatha. Materiał (dokładnie nie wiadomo
kiedy powstał) został nagrany w Emmaus Sound Studio w Point Pleasant (New Jersey) - najprawdopodobniej w okresie 1976-1977, a wydany w 1977 roku na etykiecie - Trutone Records
(zał. w 1972 roku przez Adrianna i Carl Rowatti w piwnicy ich domu w North Bergen, New Jersey,
po kolejnych przenosinach od 1976 roku wytwórnia mieściła się w pawilonie handlowym w Haworth, New Jersey).
Gościnnie, na płycie wystąpili także : Don McCracken, Gary De Gregorio i Daniel Rizzo.

The Emmaus Road Band (US) - "This Could Be The Beginning" (1977, Private Press - Trutone
Records, TR-520573, US)


1A   Gospel
2A   Time
3A   Prisoner
4A   Sinai Mountain
5A   Damascus Road
1B   All I've Done
2B   Messiah
3B   Love
4B   This Could Be The Beginning
5B   Jesus Loves Me


Reverend - Charlie Rizzo   -   lead guitar, vocals
Mark ("Flip") Folineo   -   lead vocals
Jack Piccolo   -   vocals
Lillian Long Parker   -   vocals
Mark McNutt   -   rhythm guitar
Scot McCrocken   -   drums
Barton Knight   -   bass

gościnnie :

Don McCracken   -   bass, rhythm guitar, vocals
Gary De Gregorio   -   harmonica
Daniel Rizzo   -   vocals


http://www.dailymotion.com/video/x3nkulj_the-emmaus-road-band-this-could-be-the-beginning-1977_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3nkuka_the-emmaus-road-band-love-1977_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3nkug0_the-emmaus-road-band-damascus-road-1977_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3nkuf2_the-emmaus-road-band-sinai-mountain-1977_music 



  

Maranatha (US) - "Soon" (1971, Xian Psych Hard Blues Rock)

Maranatha (US) - Soon (1971, Xian Psych Hard Blues Rock)

Maranatha - pierwszy muzyczny projekt Pastora Charlie Rizzo  (wł. Charles J. Rizzo), który
poprzez muzykę (chyba najlepszy katalizator, a już na pewno na przełomie lat 60-tych i 70-tych)
przyciągał młodzież  do "odnowienia wiary - wiary w Jezusa". Urodzony w Nowym Jorku (Bronx),
po okresie dość burzliwej wczesnej młodości, w latach 60-tych przeniósł się do New Milford (New
Jersey). Okoliczności nagrania  i wydania płyty  - "Soon" nie są jasne. Album został wydany jako
private press w 1971 roku. Oprócz  Pastora Charlie Rizzo (lead guitar, vocals) - tą bezsprzecznie
jedną z najlepszych  amerykańskich pozycji kategorii - Xian Psych Rock, nagrali : Barry Gretz (bass, piano), Richard Alvarez  (guitar), Steve England (drums), Dave Shannon (vocals), z pomocą :
Larry Stephan (bass, acoustic guitar, background vocals) i  Ike (Isaiah) McKinnon (vocals).

Grupa działała około 2 lat, występując, m.in. w słynnych  salach koncertowych Nowego Jorku,
w ramach "Jesus  Joy Festival" : 16 kwietnia 1972 roku w Carnegie Hall i 4 września 1972 roku
na Labor Day - w Madison Square Garden.


Maranatha (US) - "Soon" (1971, Private Press, No Label, US)


1A   Do You Know My Jesus
2A   Maranatha
3A   Let Us Rise
4A   Jesus, Son Of God
5A   Resurrection
1B   Rapture Song
2B   I Found Jesus
3B   Deeper Than The Mighty Rolling Sea
4B   Coming Of The Lord
5B   Amen

Reverend - Charlie Rizzo   -   lead guitar, vocals
Barry Gretz   -   bass, piano
Richard Alvarez   -   guitar 
Steve England   -   drums
Dave Shannon   -   vocals

Ike McKinnon   -   vocals
Larry Stephan   -   bass, acoustic guitar, background vocals


http://www.dailymotion.com/video/x3nrktx_maranatha-resurrection-1971_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3nrkzr_maranatha-deeper-than-the-mighty-rolling-sea-1971_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3nrkn5_maranatha-maranatha-1971_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3nrkrh_maranatha-jesus-son-of-god-1971_music 



   

The Facedancers (Lobotomy), US - "Facedanders" (1972, Psych Prog Jazz / Rock)

The Facedancers (Lobotomy), US - Facedanders  (1972, Psych Prog Jazz / Rock)

Grupa Lobotomy powstała w 1970 roku w Philadelphia (Pensylwania, US) w składzie :
Michael Loy, bracia - Barry i Dale Armour i dwaj przyjaciele z grupy The One Eyed Jacks - Roger
Kelley (znany także jako Kelley Moko czy Kelley Rodgers, pod koniec lat 60-tych przeniósł się
z Chapel Hill - Północna Karolina do Filadelfii, gdzie, m.in. występował w grupie - trio o nazwie
Kelley, Bloom & Dwight, a wcześniej jeden z liderów popularnej w Północnej Karolinie grupy
The One Eyed Jacks, która podobno była pierwszym białym zespołem który zagrał w Aloha Club w
Carrboro, NC) i Warren Bloom  (znany także jako Scats Bloom, pochodzący z Fairfield, Connecticut,
przygodę z muzyką rozpoczął w zespołach studenckich w czasie edukacji na University Of North
Carolina - zaliczając pierwszy występ na imprezie akademickiej w 1964 roku, później był wokalistą
The One Eyed Jacks, a jego idolem był Paul Butterfield - którego miał okazję spotkać później
niedługo przed tragiczną śmiercią tego wielkiego artysty, występował także w grupie o nazwie
The Magoochi Bowling Team - zaliczając z tą grupą pierwszą, profesjonalną sesję nagraniową w
roku 1967, do Filadelfii przeniósł się pod koniec lata 1967 roku, gdzie, m.in. występował w trio
Kelley, Bloom & Dwight).
Grupa Lobotomy, dość szybko stała się ulubieńcem lokalnej społeczności, do czego na pewno
przyczyniły się wspólne koncerty (support) z tak uznanymi gwiazdami, jak : Velvet Underground,
Iggy Pop & The Stooges czy New York Dolls.
Nie skorzystała z możliwości podpisania kontraktu (podobno za namową ich prawnika - Jeff Laytin,
który określił, że jest on niekorzystny dla zespołu) z Sire Records reprezentowaną przez - Seymour
Stein i Richie Gotteher.
Wszyscy członkowie zespołu (w tym czasie) byli bardzo zżyci ze sobą, stanowili jedność.
Wspólnie zamieszkali, w starym (100-letnim) domu w Drexel Hill, Pensylwania - często zapraszając
do niego innych muzyków z Filadelfii i okolic na wspólne muzykowanie i imprezowanie.
Nieformalnym managerem grupy był George Meier (nie chciał być publicznie kojarzonym z zespołem) - bardzo wpływowa postać w świecie muzyki.
Nawiązanie współpracy z Paramount Records wiązało się także z koniecznością zmiany nazwy.
Formalnie zaczęto używać nazwy - The Facedancers. W niedługim czasie (rok 1972) grupa
nagrała materiał na pierwszą (jedyną) płytę w Blue Rock Studios w New York (Soho), co podobno
zajęło im 100 godzin. Album - "Facedancers" wydany przez Paramount Records (PAS - 6039, US)
ukazał się w drugiej dekadzie 1972 roku (trochę zamieszania co do daty wydawnictwa wprowadził
zapis na płycie i okładce albumu  - wykazując z jednej strony rok 1972, a z drugiej 1973).

 Producentem nagrań był Teo Marcero (legendarny promotor Milesa Davisa, zm.19.02.2008r.)
Mimo dość pochlebnych recenzji w lokalnej prasie ("Philadelphia Inquirer" - autorstwa  Jim Quinn)
zespół w niedługim czasie rozwiązał się.
Powód takiej decyzji był dość złożony, ale tym co ostatecznie przesądziło był fakt, że członkowie
zespołu coraz bardziej oddalali się od siebie (kiedyś stanowili jedność), zamiast samych siebie
zaczęli słuchać ludzi z "zewnątrz"  - może było to korzystne dla jednostki ale nie dla zespołu (jako
całości).


The Facedancers (Lobotomy), US  -  "Facedancers" (1972, Paramount Records, PAS-6039, US)


1A   Little Waterfall
2A   Dreamer's Lullabye
3A   Nightmare
4A   Jewels
1B   Let The Music Set You Free
2B   Children
3B   Beta


Barry Armour   -   bass, guitar
Dale Armour   -   flute, organ, guitar, vocals
Michael Loy   -   drums, percussion
Warren Bloom (Scats Bloom)   -   lead vocals, harmonica, percussion
Roger Kelley (Kelley Moko)   -   lead guitar, vocals

Producer   -   Teo Macero


http://www.dailymotion.com/video/x3n9v7x_the-facedancers-lobotomy-dreamer-s-lullabye-1972_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3n9v6e_the-facedancers-lobotomy-little-waterfall-1972_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3nak28_the-facedancers-lobotomy-let-the-music-set-you-free-1972_music 
http://www.dailymotion.com/video/x3n9vll_the-facedancers-lobotomy-children-1972_music